برای تمامی کسانی که به ورزش روی می آورند دستیابی به موفقیت ورزشی و بالا رفتن از سکوی قهرمانی در عرصه های جهانی از اهمیت خاصی برخوردار است چرا که فرد مُزد چندین سال تمرین در سطوح حرفه ای را با کسب عنوان قهرمانی دریافت کرده و به دنیای ورزش معرفی می شود، ضمن آنکه […]

برای تمامی کسانی که به ورزش روی می آورند دستیابی به موفقیت ورزشی و بالا رفتن از سکوی قهرمانی در عرصه های جهانی از اهمیت خاصی برخوردار است چرا که فرد مُزد چندین سال تمرین در سطوح حرفه ای را با کسب عنوان قهرمانی دریافت کرده و به دنیای ورزش معرفی می شود، ضمن آنکه فرصت های اقتصادی بیشتری برایش بوجود می آید.
در واقع یک ورزشکار با هر رزومه ای وقتی بر روی سکوی قهرمانی قرار می گیرد جهانیان او را به چشم دیگری می بینند و برایش احترامی مضاعف قائل می شوند. از اینرو سرنوشت یک ورزشکار با حضور در آوردگاه های ورزشی جور دیگری رغم می خورد و پای او را به عرصه های نوینی می کشاند.
این موضوع البته برای سکوهای المپیک شکل و شمایل دیگری به خود می گیرد و از اهمیتی به مراتب بیشتر برخوردار می باشد. لذا هر ورزشکاری در طول دوران حرفه ای ورزش خود آرزو دارد پای در این آوردگاه که هر چهار سال یکبار برگزار می گردد بگذارد و بخت خود را برای تصاحب یکی از سه سکوی قهرمانی بیازماید! که اگر شد افتخاری بس بزرگ نصیبش شده و اگر هم نه، لااقل توانسته کسب تجربه نماید و پا به پای بزرگان ورزش دنیا در آوردگاه المپیک به رقابت بپردازد.

حضور در آوردگاه پارالمپیک برای ورزشکاران دارای معلولیت که با محرومیت های فراوانی در زندگی شخصی، اجتماعی و ورزشی مواجه می باشند انگیزه ای مضاعف تلقی می گردد، لذا برای یک ورزشکار دارای معلولیت علاوه بر موارد اشاره شده انگیزه های دیگر نیز مطرح می گردد تا او را به پارالمپیک برساند. اینگونه است که جامعه معلولین در ایران علی رغم انواع تبعیض ها، محرومیت ها و کم توجهی ها در هر دوره از مسابقات پارالمپیک که در همان بازه زمانی المپیک در کشور میزبان برگزار می گردد خوش می درخشند و بیش از ورزشکاران غیر معلول موفقیت کسب می نمایند! گواه این ادعا نیز رتبه و جایگاه ورزشکاران پارالمپیکی توکیو نسبت به ورزشکاران المپیکی می باشد که در این دوره از مسابقات توانستند به لطف درخشش ورزشکاران حاضر در توکیو در رشته های گوناگون سکوهای قهرمانی را تسخیر کنند و در نهایت در جایگاه سیزدهم جهان و چهارم در میان کشورهای آسیایی قرار بگیرند.
هر فردی که اندک آشنایی با شرایط زندگی یک معلول در ایران دارد اذعان خواهد داشت که زندگی شهروندان دارای معلولیت در وضعیت نابرابر حاکم با دشواری فراوانی مواجه بوده و این افراد بسیار کمتر از آنچه که حقشان هست از امکانات جامعه برخوردار می باشند. علت هرچه که باشد این مسئله واقعیتی غیر قابل انکار در زندگی شهروندی یک فرد معلول ایرانی می باشد.

از سویی وقتی که یک فرد دارای معلولیت گام در وادی ورزش قهرمانی می گذارد همه ی این مشکلات چند برابر شده و انبوهی از موانع و مشکلات او را احاطه می نماید. لذا یک ورزشکار دارای معلولیت به نسبت دیگر ورزشکاران تا رسیدن به قله قهرمانی با سختی های فراوانی مواجه می باشد او علاوه بر شرایط دشوار کسب آمادگی روحی و جسمی، طی نمودن تمرینات دشوار و طاقت فرسا، در پیش گرفتن سبک متفاوتی از تغذیه، دوری از خانه و خانواده و امور معمول زندگی و نهایتا رقابتی سخت و نفس گیر با رقبای داخلی و رقابت نابرابر با رقبای جهانی می بایستی بر نابرابری های اجتماعی و فرهنگی حاکم بر تار و پود جامعه ی پر از تبعیض ایران نیز فایق آید!
او باید بر باورهای حاکم بر جامعه که او را ناتوان می انگارد غلبه نماید!
او باید بر ظلم ها و کم کاری ها چیره شود!
او باید در برابر قوانین نا عادلانه بایستد و برای اجرای اندک قوانین حمایتی در برابر مدیران دستگاه های دولتیِ بی اعتنا به قوانین حمایتی از معلولین تمام قد بایستد!
یک ورزشکار دارای معلولیت از همان ابتدای امر کارش جنگیدن است با آدم های زیاده خواه، با قوانین ناکارآمد و فاقد ضمانت اجرایی و نهایتا با حریفی که با تمامی امکانات به میدان مبارزه آمده است!
ازاینرو حضور ورزشکاران دارای معلولیت ایرانی در آوردگاه جهانی پارالمپیک از اهمیت خاصی برخوردار می باشد چرا که این آوردگاه به او می فهماند که:
# با تلاش و کوشش می توان
یک ورزشکار با حضور خود در پارالمپیک علاوه بر به رُخ کشیدن توانمندی های ورزشی این پیام را به جهانیان می دهد که فعل خواستن و توانستن را هر فرد معلول دیگری هم می تواند صرف نماید اگر راهش را به درستی انتخاب کند و با انگیزه بالا پی اهدافش برود.
او ضمن کسب فرصت های بیشتر و بهتر در زندگی مفهومی بنام “معلولیت برابر است با محدودیت” را به کناری می نهد لذا حضور در چنین آوردگاهی برای هر ورزشکار معلول ایرانی مفهومی دیگر دارد.
جامعه معلولین کرمانشاه در گیر ودار محدودیت ها و محرومیت ها با کمترین بهره از امکانات شهری و حقوق شهروندی برای اثبات خود از هیچ تلاشی فروگذار نمی نماید از فعالیت های اجتماعی، فرهنگی گرفته تا پرداختن به انواع شغل های ویژه معلولین و یا کسب و کارهای عمومی و ورزش همگی عرصه هایی هستند از تبلور اراده انسانی که جمله خواستن توانستن است را صرف می نماید!
این قشر در عرصه ورزش ثابت کرده اند که علی رغم کمبود امکانات حرف های زیادی برای گفتن دارد بنحوی که شاهد درخشش مردان و زنان معلول کرمانشاهی در آوردگاه های ملی و جهانی ورزشی هستیم که اگر بخواهیم اسم بیاوریم از حوصله این گزارش خارج خواهد بود لذا تنها به این بسنده می کنیم که بسیاری از رکوردهای ایران، آسیا و جهان توسط معلولین کرمانشاهی جابجا شده و برخی از رشته های تیمی بدون ورزشکاران معلول کرمانشاه از حد نصاب و کیفیت خارج می شوند.
با تمام این توصیفات اما ورزشکاران معلول کرمانشاهی در آوردگاه پارالمپیک توکیو سهمی در حد صفر( غیر از شهلا بهروزی راد در قایقرانی) داشتند تا تیتر زیر در اذهان جا بگیرد:
# شکست ورزش معلولین کرمانشاه در پارالمپیک توکیو
برای بررسی موضوع و چرایی این عدم موفقیت(اگر نخواهیم از واژه هایی با بار منفی استفاده کنیم) پای صحبت های سکاندار ورزش معلولین استان نشستیم.
عزت الله پرنیان که ریاست هیات معلولین را در اختیار دارد می گوید واژه شکست را قبول ندارم و نباید همه تقصیرها را گردن هیات ما انداخت!
او در توضیح ادعای فوق می گوید: ما تنها در سه رشته امکان حضور در پارالمپیک و اعزام ورزشکار داشتیم، رشته های فوتبال ۷ نفره- وزنه برداری و دو و میدانی که اولی طی تصمیم کمیته جهانی پارالمپیک از این دوره از مسابقات حذف شد این در حالی است که ۱۰ ورزشکار فوتبالیست در تیم ملی داشتیم، در رشته وزنه برداری علی رغم داشتن دو ورزشکار برتر ایران یعنی آقایان صمد عباسی (رکورددار ایران با فاصله زیاد از رقبا) و علیرضا ایزدی تصمیم فدراسیون بر عدم اعزام بود! و در خصوص رشته دو و میدانی هم باید بگویم که با خروج نابغه پرتاب نیزه و رکورد دار دو دوره پارالمپیک گذشته یعنی #محمد خالوندی از کشور و اخذ تابعیت کشور ترکیه عملا دچار شوک شدیم و امکان جایگزین نمودن نفر دیگر آنهم در مدت زمانی کوتاه میسر نبود از طرف دیگر سایر ورزشکاران ما که در شرایط مطلوبی از میزان آمادگی قرار داشتند به دلیل سیاست کلان کمیته ملی پارالمپیک مبنی بر اعزام افرادی که تنها بر سکوی اول و کسب مدال طلا بایستند این افراد هم موفق به حضور در این رویداد ورزشی نشدند.
صحبت های رئیس هیات معلولین استان در خصوص سیاست های اعزام ورزشکار که نگاهی اقتصادی به بحث اعزام ها دارد چیزی جز افسوس باقی نمی گذارد چرا که با این نحوه برخورد با مقوله ورزش معلولین عملا حق بسیاری از ورزشکاران معلول خورده می شود و انگیزه تلاش را در ورزشکاران جوان از بین می برد، سیاست غلطی که بعد از حذف فوتبال ۷ نفره ضربه سختی بر پیکر ورزش معلولین استان وارد نمود و خیلی از ورزشکارانی که احتمال کسب مدال آنها می رفت را پشت درهای پارالمپیک توکیو معطل و مایوس نمود.
از پرنیان در خصوص علت عدم حضور ورزشکاران کرمانشاهی در دیگر رشته ها می پرسم که با کمال تعجب می گوید: دیگر رشته ها به هیات ما ربطی ندارد!
می گویم چرا؟!
پاسخ می دهد: سال ۹۷ اتفاق تلخی افتاد که طی آن ضربه بدی به ورزش معلولین کشور وارد آمد. در این سال ۸ رشته ورزشی را از فدراسیون معلولین گرفتند و مسئولیت آنها را به فدراسیون های مربوطه واگذار کردند!!
وی افزود: بدین ترتیب و از آن سال هشت رشته پینک پنک، تکواندو، قایقرانی، اسب سواری، شمشیر بازی، تیر و کمان و بدمینتون از هیات معلولین جدا و به هیات های مربوطه واگذار گردید.
می پرسم طی این مدت روسای این هیات ها با شما وارد تعامل نشدند؟ که پاسخ می دهد: خیر
تا کنون به غیر از هیات تکواندو هیچ یک از این هیات ها حتی یک زنگ هم به من نزده اند آنها ورزش معلولین را هزینه بر می دانند و زیر بار آن نمی روند!!
اینکه بر اساس چه منطقی تعدادی از رشته های ورزشی از هیات های استانی معلولین گرفته شد موضوعی است که تصمیم گیرندگان ورزش کشور باید پاسخگوی آن باشند اما چرا هیات های ورزشی نام برده در زمینه ورزش معلولین در استان کرمانشاه فعالیتی نمی کنند پرسش مهمی است که طی گزارشی مبسوط و در گفتگو با روسای این هیات ها بدان خواهیم پرداخت.
از نفر اول ورزش معلولین استان می پرسم که برای جبران این عدم موفقیت در رشته هایی که تحت مدیریت شما قرار دارد و حضور پر قدرت در پارالمپیک بعدی چه برنامه ای دارید که می گوید:
برای دستیابی به این مهم کار سختی پیش روی نداریم البته خیلی هم ساده نیست تنها کافی است بدانیم از کجا و چگونه شروع کنیم؟!
بدین منظور در رشته هایی که از امکانات لازم برخوردار هستیم برنامه ی گسترده ای برای استعدادیابی، شناسایی و جذب افراد مستعد و هدایت آنها داریم از سویی زیر ساخت های مناسبی هم برای این رشته ها داریم که امید موفقیت را برای ما بیشتر می کند لذا سال آینده برای ورزش معلولین استان خبرهای خوشی خواهیم داشت.
پرنیان در خصوص عملکرد خود طی شش سال هدایت هیات معلولین استان می گوید: در ارزیابی فدراسیون حائز رتبه چهارم در میان استان های کشور شدیم، مربی های خوبی با ما همکاری می کنند و در زمینه اعزام ورزشکار به مسابقات کشوری و غیره تا کنون ۶۵ اعزام داشته ایم که نشان دهنده تلاش های صورت گرفته هیات می باشد.

همانطور که پیشتر اشاره رفت ورزش قهرمانی برای معلولین از اهمیتی به مراتب بیشتر نسبت به سایر ورزشکاران برخوردار می باشد چرا که در میان تمامی تبعیض ها و محرومیت ها ورزش یکی از مهمترین بسترهای مساعد برای افراد معلول است تا توانایی های خود را به جامعه اثبات نمایند لذا از مسئولین امر در حوزه معلولین و دیگر ارگان ها انتظار می رود با استفاده از تمامی ظرفیت های ممکن شرایط را برای ورزش قهرمانی معلولین در استان فراهم نمایند تا لااقل بخشی از تبعیض ها از میان رفته و زمینه شکوفایی استعدادهای این قشر فراهم گردد.
سرویس ورزشی چویرنیوز