پیش از این به باورهای نادرست در زمینه افراد دارای معلولیت اشاره کردیم و قرار بود در هر شماره یکی از آنها را شرح داده و اصلاح کنیم. باورها شامل:
۱- معلولان ناتوان بوده و قادر به انجام کاری نیستند.
۲- یک معلول نمی تواند به صورت مستقل زندگی کند.
۳- معلولیت نوعی تنبیه بوده و ناشی از اعمالی است که افراد دارای معلولیت در گذشته انجام داده اند.
۴- معلولان افراد تلخی هستند که معاشرت با آنها خیلی سخت است چون همیشه از وضعیت خود ناراضی هستند و از دنیای غیرمعلول متنفرند.
۵- شخص معلول حق ازدواج و تشکیل خانواده را ندارد زیرا توانایی انجام اینکار را ندارد.
۶- افراد معلول یا باید شفا داده شوند و یا باید جامعه پزشکی به آنها کمک کند.
۷- افراد معلول قادر به تحصیل نیستند و اگر هم بتوانند باید در محیطی خاص خودشان آموزش ببینند.
۸- افراد معلول توانایی یادگیری را ندارند.
۹- فرد معلول قادر به مشارکت در فعالیت های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی نمی باشد.
۱۰- هر فرد معلول در سطح جامعه لزوما نیاز به کمک دارد (مادی و معنوی)
۱۱- عدم شناسایی نام های درست هر نوع معلولیت و مورد خطاب قرار دادن معلولین با القاب نادرست و نازیبا
و اما تشریح مورد ششم: افراد معلول یا باید شفا داده شوند و یا باید جامعه پزشکی به آنها کمک کند.
حتما تا به حال مشاهده کرده اید که در خیابان و اماکن عمومی برخی افراد با مشاهده یک فرد دارای معلولیت عاجزانه و با لحنی حزن آلود شروع به شکرگزاری خدا کرده و دائم جملاتی همچون خدا کمکت کند، خدا شفات بده، خدا خودش به دادت برسد، و یا با آهی از عمق وجود می گویند خدایا شکرت بخاطر حکمتت و….
همچنین در برخی موارد نیز در صورتی که امکان صحبت با شخص معلول برایشان فراهم می شود، بلافاصله از او در خصوص درمان و مراجعه به پزشک صحبت می کنند. گویی که شخص معلول و یا خانواده او هرگز به فکر درمان نبوده و نسبت به این امر بی اهمیت هستند. در اغلب موارد شخصی که همراه فرد معلول است با دیدن و شنیدن این صحبت ها بسیار ناراحت شده و معمولا بخاطر این مسائل، از حضور در جوامع خودداری می کنند که این امر منجر به انزوای فرد معلول می شود.
شخص معلول نیز همچون دیگر اعضای جامعه حق زندگی و حضور در جوامع مختلف را دارد. معلول نیز پیش از آنکه یک معلول باشد، یک انسان است. و نباید به دید ترحم و یا شفا و … به او نگاه کرد.
با اصلاح این نگاه ها، می توان به حضور بیشتر افراد معلول در جامعه کمک شایانی نمود.

نویسنده: ندا عزیزی