سالیان متمادی است که ایرانیان بر اساس سنتی پسندیده در روزهای منتهی به پایان سال با کاشت درخت به استقبال بهار می روند. اشتیاق شهروندان و همراهی شهرداری و منابع طبیعی به عنوان دو سازمان متولی، منجر به کاشت درختان فراوانی در نقاط مختلف شهر، محیط های غیر شهری، محوطه ادارات و آپارتمان ها و… می گردد بنحوی که درختکاری به بخش مهمی از فرهنگ شهرنشینی تبدیل شده است.
با توجه به اهمیت کاشت درخت و ضرورت آن برای زندگی انسان ها و بمنظور ترویج این فرهنگ، متولیان امر بصورت گسترده ای به تبلیغ برنامه های پیش روی و نیز اقدامات صورت گرفته در زمینه کاشت نهال می پردازند که در جای خود قابل اعتنا و تقدیر است.
اما مانور تبلیغاتی گسترده از سوی سازمان های عمومی و دولتی ذیربط بر روی برنامه های درختکاری که تا پیش از این صرفا اقدامی نمادین برای ترویج فرهنگ درختکاری تلقی می گردید آنهم در شرایطی که بسیاری از این درختان در گذر زمان و بر اثر بی توجهی و عدم رسیدگی دچار پژمردگی، عدم رشد مناسب و حتی خشکیدن می گردند و در حالی که شاهد از بین رفتن پوشش گیاهی و درختان عرصه های طبیعی استان به دلیل بی توجهی، بی مبالاتی و فقدان نظارت دقیق هستیم؛ پُر نمودن رزومه کاری از سوی مدیران دستگاه های ذکر شده را به ذهن متبادر می نماید!