نانی که از آن به عنوان قوت غالب یاد می شود با توجه به جایگاهی که در سفره ی مردم دارد، متفاوت تر از سایر اقلام اساسی خانوار کالایی استراتژیک محسوب می شود. از اینرو فرایند تولید و توزیع نان از مزرعه تا خانه با ساز و کاری مشخص و تحت ساختار اداری مجزا توسط دولت پیگیری و مدیریت می گردد.
اما علی رغم تمامی تدابیر در نظر گرفته شده از سوی دولت دغدغه ها در این حوزه به قوت خود باقی است. به نحوی که وقتی پای صحبت هریک از نقش آفرینان تولید و توزیع(اعم از مزرعه دار، سیلو دار، کارخانه آرد و نانوا) این ماده غذایی می نشینی همچون مردمی که مصرف کننده نهایی نان هستند و رضایت آنها شرط درستی انجام کار می باشد، همگی از وضعیت موجود ناراضی هستند و عجیب تر آنکه دولت هم به عنوان متولی اصلی و ناظر بر پروسه تولید و عرضه نان از فرایند فوق ابراز نارضایتی می کند!
اینچنین است که مسئله ی نان به عنوان یک کالای استراتژیک به موضوعی پیچیده و مورد مناقشه تبدیل شده است.
هرچند دولت به عنوان متولی امر برای کنترل کیفیت، قیمت و نحوه ی عرضه ی نان تلاش فراوانی داشته و بابت این مهم چندین دستگاه را مسئول نموده وهزینه های فراوانی در قالب سوبسید متحمل می گردد اما واقعیت ها حکایت از وجود مشکلاتی در عرضه نان مصرفی مردم دارد تا دغدغه ی نان همچنان ذهن شهروندان و دولت را به خود مشغول نماید.
بررسی و رفع مشکلات این حوزه نیاز به نگاهی همه جانبه داشته و نگاه تک بعدی نه تنها مشکلی را حل نمی کند که بر مشکلات هم خواهد افزود همچنان که مقصر جلوه دادن صنف نانوایی و شکستن کاسه کوزه مشکلات بر سر این قشر زحمت کش که اتفاقا بخش عمده دردسر های نان(از جمله تراز نبودن هزینه ها با درآمدها) روی دوش آنها سنگینی می کند هم راه حل موضوع نمی باشد.

ازاینروآسیب شناسی فرایند عرضه نان از مزرعه تا خانه تنها با رفع دغدغه ها ی طرفین ماجرا، پرهیز از اتهام زنی به هر یک از آنها و اصلاح قیمت ها به نحوی که مردم هم متحمل فشار مضاعف نشوند، ممکن خواهد بود!