کرمانشاه با توجه به موقعیت جغرافیایی که دارد از قدیم محل عبور زائرین عتبات عالیات بود تا جایی که از آن به عنوان دروازه کربلا یاد می شد. اهالی کرمانشاه حتی غیر بومیانی که ساکن شهرهای مختلف استان می شدند با فراهم نمودن زیرساخت های مناسب و امکانات لازم در صدد ارائه خدمات به مسافرین کربلا بر می آمدند تا علاوه بر کسب فیض معنوی و اجر اخروی از مزایای مادی پذیرایی از زائرین کربلا بهره مند شوند. نتیجه این بده بستان در طول چند سده اخیر برای زائرین عتبات عالیات راحتی و ایمنی سفر و برای کرمانشاهیان رونق اقتصادی و توسعه شهری را در پی داشت.
این روزها در آستانه اربعین به مانند هرسال شاهد حضور مسئولین کشوری در استان، تشکیل جلسات متعدد، بازدیدها از مرز خسروی (که اخیرا و با تلاش های صورت گرفته مهیای عبور زوار گردیده است) و ارائه آمارهای امیدوار کننده در بخش های مختلف هستیم. آمارهایی که هر کدام نشان از ایجاد و ارتقاء امکانات زیر ساختی استان در طول مسیر کربلا داشته و پیامد طبیعی آن در مرتبه اول ارتقای سطح زندگی اهالی بومی سپس راحتی سفر به کربلا می باشد. موضوعی که هر ساله با فضاسازی رسانه ای انعکاسی گسترده یافته و نشان از روند رو به توسعه استان دارد اما آنچه که در واقعیت به چشم می آید و مردم آنرا لمس کرده و از آن رنج می برند کمبود امکانات، فقدان زیر ساخت های توسعه ای و دوری چند فرسنگی استان از توسعه ی پایدار است!