نیمی از جمعیت یک میلیون نفری کلانشهر کرمانشاه را زنان تشکیل می دهند، این بدان معنی است که در حوزه ها و بخش های گوناگون در کنار هر یک نفر مرد برای انجام امور و نیز سهم خواهی از امکانات و فرصت ها یک زن قرار دارد. هرچند فرهنگ و قانون بر فراهم نمودن شرایط برابر برای هردو گروه تاکید دارد و از سویی مهیا نمودن شرایط استفاده ی برابر از فرصت ها با تلاش های مسوولین حوزه های مختلف در حال انجام است اما، تا رسیدن به سطح مطلوب فاصله زیادی وجود دارد. دراین چارچوب ایجاد زیرساخت های مناسب در حوزه های گوناگونی چون آموزش، اشتغال، ورزش، فضای سبز و… با برچسب #ویژه بانوان راهکاری بمنظور کاهش نابرابری ها تلقی می گردد.
تاکید بر احداث زیرساخت های اختصاصی هرچند با توجه به شرایط فرهنگی و عرفی جامعه قابل توجیح می باشد اما با توجه به بازخورد منفی آن مبنی بر تفکیک جنسیتی و محروم نمودن خانواده ها از استفاده همزمان از امکانات مورد پسندشان همچنین کمبود و محدودیت منابع مالی چندان موفقیت آمیز نمی تواند باشد.
استقبال مسوولین از طرح های اختصاصی مانند پروژه “پارک ویژه بانوان” که مدتی است در گوشه ای از شهر درحال احداث می باشد و بازدیدهای مکرر توام با پوشش خبری گسترده مدیران بخش های مختلف حوزه شهری، اعضای شورای شهر، مسوولین فرهنگی و حتی معاونین استاندار از این پروژه در برابر بی توجهی به یکی از مهمترین مطالبات و خواسته های زنان کرمانشاهی مبنی بر امکان حضور در عرصه های تصمیم گیری و پُست های کلان مدیریتی بمانند مردان، فعالین حوزه زنان را با این واقعیت مواجه می نماید که فراهم نمودن حداقلی فرصت های برابر در بخش هایی چون آموزش، ورزش، فضای سبز وغیره بمنظور پُر کردن رزومه کاری و نیز گرفتن ژست مدافع حقوق زنان بودن برای برخی از مدیران و مسوولین قابل توجیح بوده اما سهیم نمودن آنان در قدرت و ارکان تصمیم گیری چندان به مذاقشان خوش نمی آید!!
م . بستار