«ابلاغ سیاست های کلی جمعیت از سوی مقام معظم رهبری:
با عنایت به اهمیّت مقوله جمعیّت در اقتدار ملّی؛ و با توجه به پویندگی، بالندگی و جوانی جمعیّت کنونی کشور به عنوان یک فرصت و امتیاز؛ و در جهت جبران کاهش نرخ رشد جمعیّت و نرخ باروری در سال‌های گذشته، سیاست‌های کلی جمعیّت ابلاغ می‌گردد. با در نظر داشتن نقش ایجابی عامل جمعیّت در پیشرفت کشور، لازم است برنامه‌ریزی‌های جامع برای رشد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور متناسب با سیاست‌های جمعیّتی انجام گیرد. »
با مطالعه بندهای چهارده گانه این دستورالعمل لازم الاجرا با کلید واژه های مهمی مواجه می شویم که تکلیف را برای دستگاه های اجرایی و نهادهای متولی امر روشن نموده است؛ مواردی چون:
افزایش نرخ باروری-رفع موانع ازدواج- تحکیم بنیان خانواده-ارتقاء امید به زندگی-توانمند سازی جمعیت-حفظ جمعیت روستا…
**
بررسی ها نشان می دهد جمعیت ایران در سرازیری پیری قرار گرفته تا جایی که نرخ رشد جمعیت کشور با روندی نزولی از ۳ درصد اول انقلاب به کمتر از ۱ درصد در سال گذشته رسیده است، این موضوع نشان دهنده آن است که مجموعه دولت و مدیران منسوب در دستگاه های متولی امر در اجرای برنامه های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی مراقبت حفظ جوانی و افزایش جمعیت مولد در کشور نتوانسته از آهنگ کاهش رشد جمعیت بکاهد. بنابر نظر کارشناسان تداوم این وضعیت پیامدهای منفی اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و حتی سیاسی برای جامعه ایران در پی خواهد داشت.
با مرور بندهای چهارده گانه سیاست های کلی جمعیت و بررسی عملکرد مدیران دستگاهای ذیربط در استان به ضعف برنامه ریزی و کوتاهی در اجرا پی می بریم بنحوی که شاهد فاصله ای بعید میان آنچه که هست با آنچه باید باشد در استان هستیم. در واقع هیچ یک از دستگاه های اجرایی که به نوعی مورد خطاب سیاست های ابلاغی فوق هستند نتوانسته اند در طی این سال ها به وظایف خود جامع عمل بپوشانند و اینگونه است که نتیجه آن کاهش بحران گونه ازدواج و فرزند آوری در میان جوانان کرمانشاهی و شتاب روند پیری جمعیت در استان می باشد!
و اینک که زنگ خطر در سراسر کشور به صدا درآمده همان دستگاه های عریض و طویلِ بودجه بر اما بی اثر بر طبل فرزند آوری می کوبند و ازدواج را تبلیغ می کنند بی آنکه به فراهم نمودن الزامات اولیه و ضروری ازدواج و به تبع آن فرزند آوری بیاندیشند و جامع عمل بپوشانند!
نتیجه آنکه طی این سال ها شاهد تلنبار جوانان مهارت نیاموخته ای هستیم که نا امید از فردا، گذشته را افسوس خورده و تنها راه گریز را در مجرد زیستن نه ازدواج و فرزند آوری یافته اند!