وزارت ورزش و جوانان و به تبع آن اداره کل منتسب در استان ها از آنجا که بر امور مرتبط با قشر جوان بویژه حوزه ورزش صاحب اختیار است دستگاهی مهم و استراتژیک محسوب می گردد. از اینرو افرادی که مسئولیتی در این دستگاه متقبل می شوند مورد توجه افکار عمومی خصوصا جامعه ورزش می باشند.
این روزها که نگاه ها متوجه و منتظر عزل و نصب مدیران دستگاه های اجرایی استان از سوی استاندار است مدیرکل ورزش و جوانان بیش از هر زمان دیگری در تیر رس این تغییرات قرار دارد.
صابر رحیمی که از تیر ماه ۹۷ تاکنون سکان هدایت اداره کل ورزش و جوانان را بر عهده دارد جدای از کارنامه اش بیش از پیش به درب خروج و آئین تکریم نزدیک است! آئین تکریمی که انرژی مضاعفی به کالبد نیمه جان ورزش استان تزریق کرده و امیدها را بار دیگر برای بهبود شرایط زنده می نماید.
تغییر در مدیریت ورزش استان دیر یا زود امری حتمی است اما تعجب برانگیز آنکه موافقین رحیمی( مدافعین وضع موجود) هر بار که صحبت از عملکرد وی می شود بر انجام امور عمرانی و توسعه زیر ساخت ها اشاره و تاکید می کنند!

درست است که اماکن و فضاهای کالبدی ورزشی نقش پُر رنگی در توسعه ورزش قهرمانی، پرداختن به ورزش همگانی در سطحی وسیع، توسعه نظام استعداد یابی و پرورش ورزشکاران مستعد ایفا می کند اما تمام آنچه که از نهاد متولی ورزش بر می آید تنها این نیست!

بر فرض که بپذیریم صابر رحیمی در حوزه عمرانی موفق عمل کرده که اینگونه هم نیست و در این بخش حرف برای گفتن فراوان است( در طی دوران مدیریت رحیمی چه تعداد مجموعه ورزشی چند منظوره و مجهز در استان ساخته شده است؟ آنهایی که ساخته شده با چند درصد پیشرفت فیزیکی آماده بهره برداری شده اند؟ در بحث ورزش بانوان، آکادمی استعدادیابی و… چطور؟ آیا صرف ساخت تعدادی زمین چمن مصنوعی و… آنهم بدون لحاظ امکانات رفاهی کفایت می کند؟!) عملکرد او در توسعه و تقویت ورزش بانوان، توسعه ورزش همگانی، توسعه و تقویت ورزش قهرمانی و حرفه ای چه بوده است؟
ورزشکاران حرفه ای استان در رشته های مختلف و در دو بخش بانوان و آقایان که استعدادیابی، پرورش و حفظ شده اند چه تعداد بوده است؟
جایگاه و رتبه کرمانشاه در کشور و در بخش های مختلف ورزش کجاست؟
و سوالات فراوان دیگری که صابر رحیمی و موافقانش می باید پاسخی قانع کننده برای هر یک از آنها داشته باشند وگرنه ساختن کالبدی تنومند اما بدون روح به چه کار آید؟!