در زندگی، واقعیت‌هایی وجود دارد که نه قابل انکارند و نه با گذر زمان رنگ کهنگی به خود می‌گیرند. این حقایق، چنان با تاریخ و فرهنگ یک سرزمین درآمیخته‌اند که بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت تمدنی آن محسوب می‌شوند.

جانبازان دوران هشت ساله دفاع مقدس از همین جنس‌اند؛ انسان‌هایی که وجودشان با ریشه‌های این خاک گره خورده و به قطعاتی از پازل فرهنگی ایران بدل شده‌اند. آنان که روزی در صف اول مقاومت ایستادند، امروز در حاشیه‌ زندگی، درگیر دردهای تن و دل‌اند؛ تن‌هایی زخمی از جنگ و دل‌هایی آزرده از بی‌توجهی.

این بازماندگان سربلند جبهه‌ها، با وجود تحمل سال‌ها رنج، نه از زخم دشمن که از کم‌کاری برخی مسئولان فریاد دارند؛ از قوانینی که بیشتر به بند می‌مانند تا راهگشا باشند، و از بوروکراسی پیچیده‌ای که خواسته‌های ساده و به‌حق‌شان را به تعویق می‌اندازد.

در سفر اخیر رئیس‌جمهور به استان کرمانشاه که با همراهی جمعی از معاونین و وزرای کابینه انجام شد، انتظار می‌رفت معاون رئیس‌جمهور و رئیس بنیاد شهید نیز حضور داشته باشد؛ حضوری که می‌توانست پای درددل جانبازان بنشیند و از نزدیک با مطالبات انباشته‌ی آنان آشنا شود.

اکنون که این دیدار میسر نشد، انتظار به‌جایی است که مسئولان استان کرمانشاه زمینه‌ساز سفر جناب آقای اوحدی، رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران، در روز موسوم به «روز کرمانشاه» باشند؛ سفری که نه به قصد تشریفات، بلکه برای احقاق حقوق فراموش‌شده‌ کسانی باشد که روزی برای این سرزمین از جان مایه گذاشتند.