تغییر و تحولات سیاسی، اجتماعی معاصر در ایران با این پیش فرض که دموکراسی خواهی تنها از فرایند انتخابات عبور می نماید زمینه ساز شکل گیری انتخابات های متعدد در چهار دهه بعدی گردید. نقطه اوج این فرایند را می توان در تشکیل شوراهای شهر و روستا و برگزاری پنج دوره انتخابات این نهاد مدنی دانست.
شورای شهر یا همان پارلمان شهری که با هدف مشارکت دادن حداکثری شهروندان در تصمیم گیری ها و نیز شکستن کانون های قدرت شکل گرفت از همان ابتدای بوجود آمدن به محلی برای سهم خواهی گروه ها و جریانات قومی و سیاسی تبدیل گردید تا پس از گذشت دو دهه از فعالیت شوراها این نهاد مدنی برخلاف انتظارات و پیش بینی ها به
” بروکراسی دست و پاگیری در روند دموکراسی خواهی ایرانیان ” تبدیل شود.
کرمانشاه؛ خسته از جور روزگار به امید تغییر و تحول و قرارگرفتن در جاده توسعه به این نهاد مدنی دست آویخت تا مگر عقب ماندگی های بوجود آمده از جنگ، نا مهربانی دولتمردان، بی کفایتی پاره ای از مسوولین محلی و… را یک جا کنار بگذارد و خود را به سایر استان های برخوردار نزدیک نماید. تلاشی نافرجام که حاصلی جز نا امیدی برای شهروندان کرمانشاهی به همراه نداشت!!
در شرایطی که انتخابات شورای شهر کرمانشاه به عرصه زد و بندهای قومی و قبیله ای تبدیل شده و نقش آفرینان این کارزار نیز نه با درایت و دوراندیشی که با شور و هیجان برآمده از روابط ، اهدافشان را پیش می برند طبیعی است که راه یافتگان به ساختمان پارلمان شهر غیر از اهل فن و نخبگان واقعی و اصیل کرمانشاهی خواهد بود و در این راهِ ناگزیر، دیگر
” رای دادن یا رای ندان؛ مسئله نیست” !
بلکه، مطالبه گری به عنوان یک رفتار مدنی توسط فعالین اجتماعی و رسانه های مستقل محلی به نمایندگی از قشرهای مختلف جامعه اهمیت می یابد تا در راستای تامین منافع آحاد جامعه و دفاع از حقوق شهروندی به پرسشگری و نقد عملکرد منتخبین شورای ششم بپردازند.
در این صورت اعضای شورا ناگزیر به درپیش گرفتن سیاست هایی در چارچوب منافع جمعی خواهند شد.