یکی از پیامدهای اجتناب ناپذیر اتفاقات و اعتراضات سال گذشته که قابل پیش بینی می نمود، بوجود آمدن شکاف و فاصله بین حاکمیت و مردم بود. بی اعتمادی عمومی نسبت به نظام سیاسی را می توان از نتایج قابل تصور شکاف بوجود آمده دانست!
متاسفانه پس از وقایع سال گذشته، حاکمیت بعد از فرونشاندن اعتراضات و
تسلط بر اوضاع نسبت به دلجویی از مردم و بازگرداندن اعتماد عمومی هیچ اقدام شایسته ای صورت نداد!
بی اعتنایی حاکمیت نسبت به خواسته های مردم همچون آتش زیر خاکستر باقی ماند تا در موقعیتی دیگر و به بهانه ای دیگر سر برآورد.
و حالا با گذشت چند ماه از آن حوادث تلخ نوع پوشش بانوان یا همان مسئله ی حجاب به مانند آتش نهفته در زیر خاکستر سر برآورد و هنجارهای مورد تاکید حاکمیت را به چالش کشید!
هرچند مسئله ی حجاب بانوان موضوعی قدیمی و حل نشده در تاریخ انقلاب است اما تا پیش از این به عنوان یک هنجار مورد پذیرش بخش عمده ای از جامعه بود و آن عده ای هم که مقید به آن نبودند چندان بر میل و خواسته ی خود اصرار نداشتند و جامعه(نظام سیاسی) هم مگر در مواردی خاص و به صورت مقطعی نسبت به آن واکنشی نداشت.
مردم به ویژه نسل جوان با از سر گذراندن تجربه ی تلخ حوادث سال گذشته در اوج بی اعتمادی به حاکمیت و در اقدامی از سر لج بازی(ناشی از نادیده انگاشته شدن خواسته هایشان) نوع پوشش(حجاب) را دستاویزی برای مقابله با بی اعتنایی حاکمیت به مطالبات خود قرار دادند و در طرف مقابل هم نگاه سیاسی به مسئله ی حجاب، نظام را از در پیش گرفتن هرگونه راه حل منطقی در جهت اقناع سازی دور نمود!
اینگونه بود که مسئله ی حجاب تبدیل به زمین بازی سیاستِ حاکمان و لج بازی شهروندان گردید تا رفته رفته به دغدغه ای ملی تبدیل شود و فضای ملتهب ناشی از حواشی آن جامعه ی ایران را در پیچ تاریخی خطرناکی پیش براند!
تداوم این وضعیت به تنهایی برای به تحلیل بردن انرژی و سرمایه جامعه و افتادن کشور در ورطه خطرناک بی ثباتی کفایت می کند!
بدون شک چاره ی کار در حذف نگاه سیاسی به مسئله ی حجاب و توجه به خواسته های مردم نهفته است.