چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری سرانجام و پس از برگزاری دو مرحله ای انتخابات با غلبه نماینده طیف سیاسی اصلاح طلبان بر گزینه اصول گرایان به پایان رسید تا بدین ترتیب مسعود پزشکیان به عنوان نهمین رئیس جمهور ایران انتخاب شود.
این دوره از انتخابات که به دلیل سانحه سقوط بالگرد ابراهیم رئیسی و درگذشت وی و همراهانش پیش از موعد مقرر برگزار گردید با عدم استقبال نیمی از جمعیت کشور مواجه شد تا علی رغم تبلیغات گسترده برای کشاندن آحاد جامعه به پای صندوق های رای شاهد مشارکت اندک مردم در انتخابات باشیم!
بدین ترتیب در اتمسفر سیاسی ایران شاهد حضور جریان سومی غیر از دو گروه سیاسی اصلاح طلب و اصولگرا هستیم که در عین حال با مخالفین سیاسی خارج نشین هم زاویه معنا داری دارند و به شیوه ی خاص خود نسبت به وضعیت موجود اعتراض می نمایند.
این جمعیت بزرگ که نیمی از آحاد جامعه را (بعضا حتی بیشتر) تشکیل می دهند در سال های اخیر به انحا مختلف و به شیوه های کاملا مدنی و مسالمت آمیز اعتراض خود را به وضع موجود نشان داده و رفته رفته از هویت مطالبه گرایانه خود پرده برداشتند.
اینان در عرصه هایی همچون اعتراضات اجتماعی ( تا پیش از تبدیل شدن به اغتشاش) با حضور در میدان و یا انتخابات با عدم حضور در میدان، پای مطالبات خود ایستادند!
رئیس جمهور نهم به عنوان وارث مشکلات عدیده سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور و برای غلبه بر این مشکلات، علاوه بر استفاده از تمامی ظرفیت های انسانی کشور از هر دو جناح سیاسی (آنچنان که خود در کارزار انتخاباتی اش تاکید داشت) می بایستی به مطالبات این قشر نیز توجه نموده و هویت آنان را به رسمیت بشناسد.
نادیده گرفتن این جریان کنشگر و مطالبه گر از سوی بالاترین مقام اجرایی کشور، رئیس دولت چهاردم را با چالشی جدی مواجه نموده و او را در پیش برد اهداف و برنامه هایش جهت توسعه کشور با ناکامی مواجه خواهد نمود!