نظم حاکم بر ساختار مدیریتی در استان کرمانشاه به وجود آورنده شرایطی است که مانع از تحقق برنامه های توسعه محور و دستیابی به توسعه ی متوازنِ منجر به رفاه عمومی؛ می گردد. عناصر و اجزای تشکیل دهنده این ساختار با هر گرایش فکری (متاثر از دو جریان سیاسی قالب در کشور) تحت سیطره قاعده ای مشخص، از الگویی واحد پیروی می کند!
در چنین شرایطی چینش مُهره ها در سطوح مختلف مدیریتی تحت تاثیر لابی های پنهان و بده بستان های مرسوم در کانون های قدرت و ثروت نه بر اساس شایسته گزینی که با تکیه بر مولفه های رفاقتی و جناحی شکل می گیرد تا شاهد کمرنگ شدن شاخص و معیاری به نام شایستگی در انتخاب مدیران استانی باشیم.
لذا در چرخه گردش قدرت و دست به دست شدن پُست های مدیریتی میان دو جناح میدان دار کشوری در استان، هر بار شاهد قلع و قمع مدیران در سطوح مختلف (حتی در نازل ترین سطح) در سیستم اجرایی هستیم.
در هر جابجایی قدرت که با ریزش مدیران سطوح مختلف همراه است افرادی با سلام و صلوات جایگزین می گردند که از آنان به عنوان منجی یاد می شود؛ غافل از آنکه روزی فرا خواهد رسید که از اینان تحت عنوان بانیان وضع موجود یاد خواهد شد!
این منجیان امروز و بانیان وضع موجود در آینده که موقعیت و هویتشان برآمده از اراده کانون های قدرت و ثروت است رفته رفته به مدیرانی ترسو و فرمانبردار تبدیل می گردند تا چرخه مدیریت در کرمانشاه رفته رفته تهی از مدیرانی جسور، صاحب اراده و دارای بینش گردد.
از پیامدهای دیگر این سیکل معیوب به حاشیه رانده شدن شایستگان و سر برآوردن متملقانی است که برای دستیابی به پست و مقام تن به هر دریوزگی می دهند!
در چنین شرایطی دستیابی به توسعه قابل تحقق خواهد بود یا آنکه رسیدن به این مطلوب خواب خوشی بیش نیست؟!