بدون شک مرگ هر انسانی دردآور بوده وموجب تالم روحی می گردد، اما برخی از مرگ ها افکار عمومی را شدیدا تحت تاثیر قرار می دهد. مرگ انسان هایی که نه برای منافع شخصی که برای حفظ مصالح عمومی خطر را بجان می خرند و مرگ را با آغوش باز می پذیرند از این نوع اند.
در حادثه آتش سوزی منطقه حفاظت شده بوزین و مرخیل پاوه علاوه بر از بین رفتن بخش عمده ای از پوشش گیاهی منطقه شاهد مرگ دردناک سه تن از نیروهای مردمی حافظ محیط زیست بودیم که بمنظور مهار آتش به یاری محیط بانان رفته بودند!
حادثه فوق و جانفشانی این سه فعال محیط زیستی پاوه بار دیگر نگاه ها را متوجه دستان خالی حامیان محیط زیست در مواجهه با حوادث از این دست نمود.
کارشناسان عامل انسانی را مهمترین دلیل وقوع این نوع حوادث می دانند، در منطقه حفاظت شده بوزین مرخیل با توجه به شرایط جغرافیایی و عدم ورود گردشگر می توان به اهالی بومی اشاره کرد که بصورت سهوی و ناخواسته باعث ایجاد حریق می گردند، از طرفی با توجه به موقعیت نظامی منطقه و استقرار دائمی نیروهای نظامی احتمال وقوع حادثه از سوی این افراد نیز وجود دارد لذا فرهنگ سازی و آموزش به اهالی بومی و نظامی های مستقر ضرورتی انکار ناپذیر می نماید.
در این خصوص تنظیم شیوه نامه ای توسط شورای عالی محیط زیست که به تایید یگان های نظامی مستقر در منطقه رسیده باشد می تواند در پیشگیری و مقابله با موارد اینچنینی وحدت رویه ایجاد نماید هرچند نتیجه گیری از این اجماع بدون تامین امکانات سخت افزاری و نرم افزاری لازم ناممکن می نماید.
نکته دیگری که در عین اهمیت مورد بی توجهی قرار می گیرد رویه فرهنگی مرسومی است که از تسلیت گویی تا انتقاد از سازمان های ذیربط را در بر می گیرد و متاسفانه مانع تحلیل واقع گرایانه موضوع و عوامل دخیل در آن و نیز مطالبه گری آگاهانه می گردد.
در پایان پیشنهاد می گردد به پاس فداکاری و جانفشانی این سه انسان والامقام نشانی مزین به تصویر هر سه تن با عنوان “نشان شجاعت” هر ساله به افرادی که برای رسیدن به اهداف والای انسانی از جان خود می گذرند اهدا گردد تا علاوه بر زنده نگاه داشتن نام ویاد این سه تن قدر دانی از زحمات چنین انسان های بزرگی به یک رویه تبدیل گردد.
م . بستار