وقتی صحبت از صنایع دستی به میان می آید در نگاهی سطحی دست سازه های استادکاران پا به سن گذاشته ای به ذهن متبادر می شود که بیش از هرچیز دیگری به عنوان شیئی تزئینی در محل کار و زندگی به کار برده می شود. اما این همه ماجرای اشیایی که با ذوق استادکار و مهارت دستان او خلق گردیده نیست، چرا که هر دست سازه ای معرف فرهنگ قوم و ملتی می باشد و از آنجا که نشانه هایی از تاریخ و پیشینه آن قوم را در دل خود جای داده شناسنامه و سند تمدنی مردمان یک سرزمین تلقی می شود!
با توجه به اینکه این شناسه های فرهنگی در گذر زمان با زندگی مردم عجین گردیده و به عنوان بخشی از آداب و رسوم جامعه جا افتاده ارزشی معنوی یافته و به دلیل تعلق خاطری که در مردم بوجود آورده توانسته خود را از گزند اتفاقات و حوادت تاریخی مصون داشته و برای نسل های بعدی به یادگار بماند.

راز این ماندگاری را علاوه بر آنچه ذکر شد، می توان در مزیت های نسبی صنایع دستی و خلق ثروتی که برای جوامع محلی بوجود می آورد جستجو کرد.
هرچند با رشد و گسترش تکنولوژی شاهد تولید کالاها و محصولاتی با تیراژ بالا و در زمانی کوتاه تر هستیم تا انسان ها از دردسر تولید با دست رهایی یابند اما هنوز هم تولید محدود و معدود کالایی که با دست و بدون بهره بردن از تکنولوژی ساخته می شود خریدار و خواهان خود را دارد!
این توجه و اشتیاق به صنایع دستی در صورتیکه به نحوی صحیح مدیریت و هدایت شود می تواند منبع و منشاء تولید ثروت، انتفاع جوامع محلی و ایجاد اشتغال باشد. پس لازم می آید که دولت ها، انجمن ها و تشکل های صنفی فعال در این حوزه، صنعتگران و مردم محلی راه را برای این انتفاع و خیر عمومی هموار نمایند.
در این حالت رونق گرفتن صنایع دستی می تواند به رونق اقتصادی منجر شود تا راه برای این تفسیر باز شود که مردمی که نان فرهنگ خود را می خورند هرچه از فرهنگ غنی تری برخوردار باشند سفره گسترده تری هم خواهند داشت.
اما برای رسیدن به این سفره ی گسترده می بایستی به الزاماتی چند توجه و مقدماتی را فراهم نمود!
وقتی دست سازه ها معرف فرهنگ و پیشینه یک منطقه هستند ضروری است که پیش از هر اقدامی بستر و زمینه ی معرفی هرچه بیشتر فرهنگ جامعه میزبان فراهم گردد. تا با جلوه گری ویژگی های فرهنگی آن شهر مخاطبِ میهمان به تکاپو برای یافتن نشانه هایی بیشتر از فرهنگ جامعه ی میزبان بیفتد. ذهن جستجو گر میهمان حین این کاوش ها با ویژگی ها و مشخصه هایی از فرهنگ میزبان مواجه می شود که بر اشتیاق او برای شناسایی بیشتر می افزاید.
بدین ترتیب رفته رفته تکه های این پازل فرهنگی در ذهن گردشگر شکل می گیرد و او برای تکمیل این پازل به جستجوی خود ادامه داده و از پرداخت هر بهایی دریغ نمی کند. اینجاست که صنایع دستی یک شهر به عنوان تکه ای از پازل فرهنگی مردمان آن دیار خواهان فراوان یافته و ارزش مادی می یابد. اتفاقی که به تولید ثروت در جامعه ی میزبان منتهی می شود.
حالا با طرح این پرسش که چطور می توان جاذبه های فرهنگی جامعه ی میزبان را به میهمان معرفی کرد؛ یک گام به عقب باز می گردیم!
اگر فرهنگ را مجموعه ای از آداب و رسوم، سبک زندگی، سلیقه ها، ترجیحات و علایق مردم یک منطقه یا شهر بدانیم برجسته نمودن این ویژگی ها توسط ابزارهای نوین تبلیغاتی ، ارتباطی سپس امکان تجربه ی بدون واسطه و مستقیم آن از طریق فراهم نمودن شرایط حضور مستقیم گردشگر در پیچ و خم روزمرگی مردم محلی باعث ایجاد اشتیاق و در نتیجه افزایش شناخت می گردد.
هرچه این شناخت عمیق تر و بیشتر باشد میل دستیابی به نشانه های فرهنگ میزبان در میهمان بیشتر می شود؛ میلی که منجر به خرید دست سازه ها و صنایع دستی می گردد.
اینجاست که صنعتگران و استادکاران با راه اندازی کارگاه های تولیدی و جذب جوانان علاقمند به تولید انبوه دست سازه هایی روی می آورند که می تواند در نقاط مختلف شهر(به ویژه بافت تاریخی شهر) و در مراکزی که توسط متولیان امر(میراث فرهنگی) و بدین منظور راه اندازی و معرفی شده اند در دسترس میهمانان و گردشگران قرار بگیرد.
این نقطه شروعی بر نقش آفرینی صنایع دستی در دو جبهه ی معرفی فرهنگ جامعه ی میزبان از یک سوی و همزمان کمک به رونق اقتصادی شهر و بهبود وضعیت معیشت اهالی بومی خواهد بود.
مدل ارائه شده ی فوق با انجام مطالعات کارشناسی و درنظر گرفتن نکته نظرات صاحبنظران بومی قابل بسط و تعمیم به هر استانی می باشد.
در این راستا متولیان امر در استان کرمانشاه می توانند با بهره مندی از تنوع قومی استان و سکونت اقوام مختلف در محلات شهر کرمانشاه، زمینه بازدید و گردش میهمانان را در این محلات فراهم نمایند تا در ارتباط چهره به چهره ی میهمان با میزبان، شناخت عمیق تری از فرهنگ متنوع کرمانشاه برای گردشگر فراهم گردد و او را به جستجوی متعلقات و مشخصه های این فرهنگ تا فروشگاه های عرضه ی سوغات و صنایع دستی هدایت نماید!