افرادی که پشتوانه علمی و سواد کافی برای درک مطالب ندارند خبرنگاران را آتش‌بیار معرکه می‌دانند؛ تفکری اشتباه در مورد جمعیتی محدود اما بسیار تاثیرگذار و توانمند در جامعه به نام اهالی رسانه.

«نون، سوگند به قلم و آنچه می نویسد»؛ همین یک آیه از قرآن کریم کافی است تا به اهمیت نوشتن و نویسندگی در همه زمینه ها پی ببریم؛ خبرنگاری جز مقدس‌ترین و در عین حال سخت‌ترین مشاغل نه تنها در ایران بلکه در سراسر دنیا است؛ حرفه‌ای که تا به آن علاقه نداشته باشید قطعا پیشرفتی نخواهید داشت.

خبرنگاری شغلی است به ظاهر لذت بخش و شیرین، اما در باطن انبوهی از رنج ها و مشکلات طاقت فرسا را به همراه دارد؛ امروزه شغل خبرنگاری جزو شغل های پر خطر در دنیا محسوب می شود؛ خبرنگار از مهارت‌های خود برای تحقیق، جست‌وجو، مصاحبه و گزارش‌ برای آگاه‌سازی مردم از رخدادها و وقایع، استفاده می‌کند.

خبرنگار برای آگاه کردن مردم از رویدادها و وقایع مختلف که با سرنوشت و جان ومال و کشور در ارتباط است، خانه را ترک و با پذیرفتن خطرات احتمالی به مناطق گاها ناامن سفر می کند تا اطلاعات و اخبار مورد نیاز جامعه را جمع‌آوری کند.

خبرنگار مشکلات در حوزه‌های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی جستجو می‌کند، به واقعیت‌های تلخ پی می‌برد، مسائل و نیازهای جامعه را درک می‌کند و چون رابط بین مردم و مسئولان است نمی‌توانند بی‌تفاوت باشد.

خبرنگار با قلم خود به جنگ کاستی‌ها، سهل‌انگاری‌ها و کمبودهای موجود می‌رود و گاهی هم در این راه با تنبیه، تحقیر، بی محلی و نادیده گرفته شدن رو به رو می شود اما مصمم تر از قبل رسالت خود را در راستای آبادانی و اطلاع‌رسانی انجام می‌دهد.

واقعیت این است که خبرنگار مطالبه‌گرِ خواسته‌ها و نیازهای جامعه است؛ بدون حضور رسانه‌ها و خبرنگاران هیچ کدام از اقشار جامعه نمی‌توانند آنچنان که باید صدای خود را به گوش دیگران از جمله مسئولان برسانند.

خبرنگار برای رساندن دغدغه‌های مردم به مسئولان شب را به روز متصل و در این راه از هیچ کمکی دریغ نمی‌کند اما برای مطالبات خود چنین انرژی را صرف نمی‌کند؛ اگر رسانه‌ وجود نداشته باشد مسئولان از بسیاری از نیازهای اجتماعی، مطالبات مردمی، مشکلات، کمی‌ها و کاستی‌ها مطلع نمی‌شوند.

نبود نقد و انتقاد رسانه بر مسئولان می‌تواند آسیب‌ها و فسادهای بسیار به همراه داشته باشد؛ این انتظار بزرگی نیست که بخواهیم یک بار هم که شده دیگران به رسانه و اهالی رسانه توجه کنند.

خبرنگار برای نگارش اخبار به قلم و کاغذ نیاز دارد اما همین ابزار کوچک و شاید ارزان گاهی موجب تحولی بزرگ در جامعه می‌شود؛ راهی ساخته می‌شود، مدرسه ای آباد می‌شود، حادثه‌ای بخیر می‌گذرد، بیماری سلامتی بدست می‌آورد، بی‌خانمانی خانه دار می‌شود، گرسنه ای سیر و تشنه ای سیرآب می‌شود و در نهایت می‌توان گفت جنگی پایان میابد.

مسئولان باید بدانند حمایت از خبرنگار در شعار دادن و مراسم روز خبرنگار خلاصه نمی‌شود؛ حمایت از خبرنگار در عمل، با احترام به آزادی قلم و آزاد اندیشی به اثبات می‌رسد.

در کار خبر حقوق و دستمزد در اولویت قرار ندارد؛ وقت و بی وقت در سرما و گرما، برف و بوران، جنگل و بیابان، آتش سوزی و سیل و تمام بلایای طبیعی و غیر طبیعی یکی از پایه های ثابت در آن عرصه خبرنگاران هستند.

خبرنگارانی هستند که گاهی برای پوشش یک برنامه خبری یا تولید اخبار از حوادث با هزینه شخصی خود را به برنامه می رساند و به راستی اگر عشق خدمت به مردم و تولید محتوا و تهیه خبر و گزارش در میان نباشد چه چیزی می تواند این چنین یک فرد را به انجام کار وا دارد.

بسیاری سعی کرده اند که خبرنگاران را از هدف اصلی خود یعنی اطلاع رسانی به موقع و دقیق، دغدغه مند بودن، رسیدگی به مشکلات شهری و رساندن مشکلات به گوش مسئولان و طلب کردن از مسئولان برای انجام کار با پرداخت پول منصرف کنند اما امانت داری و صداقت در نوشتار و نیز رعایت ملاحظات اجتماعی و فرهنگی و سیاسی از خصوصیات بارز یک خبرنگار است.

اگر کسی می خواهد خبرنگار شود باید عشق به این حرفه در وی وجود داشته باشد، در برابر ناملایمتی‌های روزگار و سختی کار بی باک و مقاوم باشد تا بتواند کاری که به وی محول شده را درست انجام دهد.

متاسفانه امروزه برخی خبرنگار نما با پشتیبانی افرادی سودجو در جلسات مهم شهری و استانی حضور پیدا می‌کنند آن هم در مواقعی خاص که بحث تقدیر و تشکر از خبرنگاران است؛ حال آنکه در چنین جلساتی از خبرنگاران دست به قلم و دلسوز دعوت نمی‌شود و این مورد جای بحث و تامل دارد.

افرادی که حتی الفبای خبرنگاری و خبرنویسی را بلد نیستند و این حرفه را برای خود در گوشی موبایل و ضبط صوت و میکروفن خلاصه کرده‌اند؛ خبرنگاری سوای از داشتن ابراز، به هوش و ذکاوت بالا، دقت در طرح سوال، داشتن دانش کافی در مورد جلسه و هزاران فاکتور مهم دیگر نیاز دارد.
مدیران و مسئولان برای پیشرفت در کار خود باید از خبرنگاران با تجربه و اهل مطالعه استفاده کنند تا بتوانند مشکلات مردم را بیشتر و بهتر درک و برای حل آنها چاره جویی کنند.

۱۷ مرداد سال ۱۳۷۷ تعدادی از خبرنگاران در افغانستان توسط طالبان به شهادت رسیدند و همین موضوع بهانه‌ای شد که این روز به نام روز خبرنگار در تقویم ایران ثبت شود؛ اما صرفا ثبت کردن یک روز در تقویم برای خبرنگاران، زحمات و از جان گذشتگی های هم‌سنگران آنان را تمام و کمال نشان نمی‌دهد.
امیر پرندآور