“خیابان” یکی از مهمترین مولفه های شهری شناخته می شود که در ابتدا به عنوان خط ارتباطی آزاد برای ترافیک عمومی و عبور وسایل نقلیه درنظر گرفته می شد و رفته رفته عملکردی دوگانه شامل خدمات شهری و مسیر فضای شهری یافت.
با شکل گیری شهرهای مدرن و توجه بیشتر به مولفه های آسایش بصری شاهد ایجاد خیابان هایی بودیم که صرفا برای عبور و مرور و برقراری اتصال میان دو نقطه بوجود نیامدند بلکه کارکردی در چارچوب فضای شهری و در راستای ارتقاء و بهبود منظر شهری پیدا کردند.

ایجاد مناظر شهری، تعبیه اِلمان های متعدد و ترغیب شهروندان به پیاده روی فارغ از دغدغه های زندگی روزمره شهری تنها بخشی از کارکرد جدید خیابان ها شناخته می شود.
توقف بوجود آمده در میان شتاب زندگی، شرایط را برای جذب سرمایه و سرمایه گذاری در بخش های گوناگون و تولید ثروت از طریق ورود گردشگر شهری فراهم آورده، در عین حال ارزش مضاعفی برای سامانه های تاریخی، فرهنگی مستقر در طول مسیر پیاده راه بوجود می آورد.
کرمانشاه به عنوان کلانشهری فاقد پیاده راه از فقدان این عنصر شهری رنج می برد!
با اعلان مدیریت شهری مبنی بر تبدیل خیابان مدرس(سپه) به طول ۱۸۰۰ متر به عنوان پیاده راه و حمایت ارشد اجرایی استان (استاندار) از این طرح فرصتی طلایی دست داده که قدیمی ترین و مهمترین شریان ارتباطی کرمانشاه در هسته مرکزی شهر با وجود بناهای تاریخی و بازارهای قدیمی چنین کارکردی بیابد.
اهمیت اجرای این پروژه شهری آنجا مشخص می شود که بدانیم در تعامل فضای تاریخی شهر و شهروندان می توان علاوه بر حفظ ارزش تاریخی بناهای قدیمی استفاده ای پُر منفعت برای شهر و شهروندان بوجود آورد.
و اما در مسیر اجرای این پروژه عظیم بررسی تمامی جوانب امر و تامین منافع کلیه شهروندان و گروه های اجتماعی ذیربط با در نظر گرفتن ملاحظات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی می تواند اجماعی عمومی برای شکل گیری طولانی ترین پیاده راه کشور فراهم نماید.
م . بستار