جان اشتاین بک نویسنده شهیر آمریکایی در توصیف نویسنده گفته: در تنهایی کامل نویسنده سعی می کند موضوعات غیر قابل توضیح را توضیح دهد.
” در تنهایی ” واژه مناسبی است برای توصیف نویسنده آنجا که در جهان پُر هیاهو به گوشه ای خلوت پناه می برد برای خلق اثری تا مگر موضوعی غیر قابل توضیح را توضیح دهد! از دل همین تنهایی است که کلمات و واژه ها کنار یکدیگر قرار می گیرند و مفاهیمی جدید خلق می شوند برای نشان دادن راه رستگاری به انسان ها؛ به تعبیری دیگر نویسنده چراغ راه زندگی است.
امیر دوبرادران اگر رشته ورزشی خود را دنبال می نمود حالا شاید او را ورزشکاری در قد و قواره تیم ملی می دیدیم و یا اگر استعداد و علاقه اولیه اش به فیزیک را دنبال می نمود هم اینک سری تو سرها درآورده بود و او را در قامت یک استاد فیزیک برجسته می شناختیم. اما او تمامی این راه های موفقیت را یکجا به کناری نهاد و خلوت بی نام و نشان را برای خویش برگزید. او که از ورزش، کارمندی اداره ورزش شهرستان را سهم برد و از فیزیک تنها به خاطرات دریافت بورس تحصیلی از یکی از معتبرترین دانشگاه های هند در سال ۲۰۰۳ بسنده کرد حالا در خلوت تنهایی اش قلم و کاغذ را مونس و همدم خود یافته و با عشق به انسان ها به خلق آثارش می پردازد.
از زمانی که قلم و کاغذ همدم امیر شده اند سال ها می گذرد برای یافتن آغاز این دلدادگی میان امیر و کاغذ و قلم می باید به دوران کودکی اش بازگردیم سال ها پیش که او در یکی از مدارس شهر کرمانشاه به تحصیل مشغول بود و در سر کلاس انشاء زمانی که معلم از دانش آموزان می خواهد پای تخته انشای خود را برای سایرین بخوانند نوبت امیر که می شود بدون رجوع به متنی از پیش نوشته شده و تنها با تکیه بر حافظه و قدرت تخیل خود انشایی بلند را می خواند موضوعی که باعث تنبیه اش از سوی معلم می گردد و بعدها همان معلم راهنمایش برای نوشتن می شود.
تب و تاب نویسندگی، امیر نوجوان را رها نمی کند و او این بار در سر کلاس هنر و به درخواست معلم که از دانش آموزان خواسته بود قصه ای را از حفظ برای سایرین بخوانند به شرح کتاب تاریخ معاصر اروپا در یک ساعت می پردازد و این آغاز راه خلوت گزینی امیر و نوشتن می شود.
بعد از این دو ماجرا امیر دوبرادران در راهی میفتد که جز عشق و علاقه عاملی نمی توانست او را به جلو هدایت کند.
این نویسنده جوان کرمانشاهی متولد ۱۳۶۵ فارغ التحصیل رشته مترجمی زبان انگلیسی و دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی بوده و در حال حاضر کارمند اداره ورزش و جوانان شهرستان کرمانشاه می باشد. از وی چندین مقاله به زبان های انگلیسی و فارسی در نشریات معتبر چاپ شده و کتاب هایی را تالیف و ترجمه نموده است( عشق بی پایان،معمای زندگی، موج و نگار و خارا، شوهر نگار خانم- نمک در شوره زار و عرفان اسلامی) در ادامه گفتگویی کوتاه با این نویسنده جوان کرمانشاهی را مرور می نماییم:
-موضوعات خود را برای نوشتن چطور انتخاب می نمایی؟

موضوعات انتخابی خود را از اجتماع و واقعیت های موجود انتخاب می کنم در واقع سبک من رئالیسم است و وقایع و اتفاقات مهم زندگی آدم های پیرامون را می نویسم و در نوشته هایم به دنبال یافتن راه حلی برای مشکلات پیش روی انسان هستم.
-نویسندگی استعداد است یا مهارت؟
برای نوشتن علاوه بر استعداد به مهارت هم نیاز است درواقع نویسندگی باید در ذات انسان باشد و در عین حال فرد فوت و فن نویسندگی را بیاموزد.
-سوژه هایت را چطور انتخاب می کنی؟
پای صحبت افراد مختلف می نشینم و از درد دلها و حرف هایشان موضوعاتم را انتخاب می کنم برای نوشتن مقاله و کتاب سوژه های من افراد دارای مشکل در جامعه هستند که علی رغم مشکلات عدیده از فرش به عرش رسیده اند؛هدفم این است که به خواننده بگویم می توان با مشکلات دست و پنجه نرم کرد و بر آنها فائق آمد.
-به عنوان یک نویسنده چه میزان مطالعه می کنی؟
یک نویسنده همیشه در طول روز و در هر مکانی باید مطالعه نماید چرا که فرد نویسنده باید نسبت به هر چیزی آگاهی و اشراف داشته باشد لذا در طول روز حتی در محل کار به مطالعه می پردازم.
-یک نویسنده در برابر جامعه و آسیب های اجتماعی چه تعهدی دارد؟
از آنجا که نویسنده با ذهن و روح افراد سر وکار دارد لذا می تواند جامعه را نسبت به آسیب های اجتماعی و مشکلات آگاه نماید و با تبیین آنها جامعه را از مشکلات دور نماید.
-درخصوص میزان مطالعه در جامعه چه نظری داری؟
اعتقاد دارم که با توجه به پیشرفت های تکنولوژیکی و علمی مردم می توانند به طرق مختلفی بر دانش خود بیفزایند و صرف مطالعه کتاب کافی نیست بلکه می توان با استفاده از ابزارهای نوین ارتباطی بر دانش خود افزود.
-چه انتظاری از متولیان فرهنگی دارید؟
از مسوولین انتظار می رود حمایت لازم را از نویسندگان بومی داشته باشند و نسبت به شناساندن آنها به جامعه بکوشند.
گزارش و گفتگو از: م. بستار